ساعت‌های فلزات گرانبها، زیبایی و ارزش ذاتی خود را از استفاده از فلزات گرانبها به دست می‌آورند.

طلای 18 عیار به معنای حداقل 75٪ محتوای طلا است. رنگ قرمز متمایز آن تا حدی به نسبت دقیق مس موجود در آن بستگی دارد و این امر سبک گرم و قرمز را به‌صورت پایدار حفظ می‌کند. تکنولوژی طلای رُز که قرن‌ها سابقه دارد، بر اساس یک اصل ساده عمل می‌کند: تنظیم ترکیب 6 قسمت آلیاژ (به جز 18 قسمت طلا) در مجموع 24 قسمتی. هرچه مقدار مس بیشتر باشد، رنگ قرمزتر خواهد بود؛ کاهش مس و افزایش نقره رنگ را به سمت صورتی سوق می‌دهد و زیبایی منحصر به فرد فلزات گرانبها را برجسته می‌کند.

(طلای 18 عیار روکش‌دار): این ساختار شامل یک بدنه داخلی از فولاد ضدزنگ است که با یک لایه آلیاژ طلا احاطه شده و به‌صورت مکانیکی با هم ترکیب شده‌اند تا یک واحد واحد را تشکیل دهند. ضخامت این لایه بر حسب میکرون اندازه‌گیری می‌شود (1 میکرون = 1/1000 میلی‌متر)، که معمولاً بین 2 تا 3 میکرون است و حداکثر به 10 تا 15 میکرون می‌رسد.

نقره 925: فلز گران‌بها قدیمی، نقره 925 در قرن هجدهم و قبل‌تر به‌عنوان ماده اصلی در ساخت ساعت‌های جیبی استفاده می‌شد. عدد "925" سطح خلوص آن (92.5 درصد نقره) را نشان می‌دهد، هرچند خلوص‌های بالاتری نیز وجود دارد. به‌عنوان یک فلز واکنش‌گر، نقره به‌راحتی در معرض گوگرد موجود در هوا دچار خوردگی می‌شود و لایه‌ای سیاه از سولفید نقره تشکیل می‌دهد. این تمایل به از دست دادن براقیت در برابر رطوبت و عوامل محیطی، باعث شده است که نقره در مقایسه با طلا در ساعت‌سازی مدرن کمتر استفاده شود. برای مقابله با این خوردگی، لایه‌ای محافظ از رودیوم (که اغلب در این زمینه به آن "پوشش طلای سفید" نیز گفته می‌شود) معمولاً به‌صورت الکتریکی روی سطح آن اعمال می‌گردد.